E-learning is veel meer dan leren met ICT.

Het wordt de hoogste tijd om weer eens te bloggen, half maart was de laatste keer. Ik heb ook een goede aanleiding om een blogpost te schrijven want ik heb het boek van Wilfred Rubens; 'E-learning Trends en ontwikkelingen', gelezen en dat vraagt om een blog! Op 4 juni lag het boek op de deurmat en driftig ging ik opzoek in de index naar onderwerpen die mijn aandacht hebben zoals peer tutoring en e-learning. Helaas het boek heeft geen index, echter de hoofdstukindeling verraadt wel wat aan de orde komt en die indeling nodigde uit tot lezen.
Toch is het mij pas nu in de vakantie gelukt het boek te lezen. Of het aan mij ligt, ik weet het niet maar ik kon door de vele gebruikte opsommingen de rode draad in het boek niet vinden. Daarom poging twee in de vakantie en vanaf het hoofdstuk 'Omgevingsfactoren', heb ik het boek niet meer weggelegd en in 1 ruk uitgelezen. Waarschijnlijk lukte het nu beter omdat Rubens vanaf dat hoofdstuk meer gaat schrijven met voorbeelden of het kwam door de daadwerkelijke omgeving waarin ik mij toen bevond!
In de inleiding schrijft Rubens dat hij de lezer een algemeen overzicht wil geven van trends en ontwikkelingen op het gebied van e-learning. Niets is minder waar, ik vind dat het boek geen algemeen overzicht is, ik ervaar dat Rubens juist de diepte ingaat door stil te staan bij onderwerpen die mijns inziens er toe doen als je een boek schrijft over leren. Zo schuwt hij niet om te schijven over visies op leren, over waarom mensen leren (drijfveren), hij geeft de verschillen tussen formeel, informeel, gestuurd en zelfgestuurd leren en geeft zijn mening over assessen. En dit niet alleen in het licht van onderwijs voor jongeren maar ook met betrekking tot werkplekleren. E-learning is veel meer dan leren met ICT en dat wordt vanuit een didactische en pedagogische hoek onderbouwd. Daarnaast wordt duidelijk wat dan die trends zijn en wat als een mythe kan worden weggeschreven. Een aantal begrippen zijn voor mij meer gaan leven, zoals serendipitous learning, MOOC's en digital storytelling. De beschrijving en voorbeelden over digital storytelling die Rubens noteert, motiveren mij om hier mee aan de slag te gaan binnen de werkomgeving. Ik denk dat de student die in de zorg werkt met het beschrijven van een verhaal over dat wat hij/zij meemaakt op een dag, meer inzicht geeft van hoe en wat wordt geleerd dan een reflectieverslag over iets wat niet goed is gegaan!

Digitale verhalen verbinden informatie, kennis, context en emoties, (p. 130).

Het wordt tijd dat ik de applicatie Storify ga uitproberen!
Ook was ik aangenaam verrast te lezen over het Progressive Inquiry Model (Muukkonen, Hakkarainen & Lakkala, 1999) in relatie tot CSCL (computerd supported collaborative learning). Zelf heb ik in het paper voor het thema onderwijsleerpsychologie (MLI) dit model toegepast bij het komen tot een gap-analyse met betrekking tot hoe leren vorm wordt gegeven op de opleiding waar ik werkzaam ben. En om nu de toepasbaarheid van dit model te zien in een andere context maakt de reikwijdte van dit model duidelijk.
Misschien was het beter achterin het boek te beginnen. Rubens heeft daar voor de lezer drie samenvattingen geschreven, 1 te gebruiken voor als je een tweet wil sturen over het boek, 1 voor een praatje bij de koffieautomaat en 1 te gebruiken voor een blogpost. Aanvankelijk moest ik lachen om deze 'actie', want wie bepaalt wat ik tweet of blog? Echter in deze samenvattingen staan geen opsommingen, zijn prettig te lezen en geven goed weer waar het boek overgaat. Ik kan nog meer schrijven over het boek maar het is beter het zelf ter hand te nemen en je te laten verrassen door de kennis die Rubens heeft over e-learning. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat e-learning constant 'on the move' is en dat Rubens sinds het uitkomen van het boek in begin juni al weer zo'n 90 blogspots heeft geschreven over ICT en leren! Wilfred wordt het geen tijd voor een update?