Na het lezen van de blogs bekruipt mij een dubbel gevoel, aan de ene kant wil ik de bloggers een hart onder de riem steken (al is dat voor Remko te laat) en aan de andere kant wil ik het niet mooier maken dan dat het is. Ik spreek per slot van rekening uit ervaring, het volgen van de MLI is bij mij ook niet zonder slag of stoot verlopen. Ik denk dat het volgende speelt, als professional verbind je je aan een opleiding en direct ook aan de voorwaarden die door die opleiding zijn vastgelegd. En juist die voorwaarden (paper schrijven in APA-stijl, deadlines met inleveren van papers en portfolio's, reflecteren aan de hand van de Dublin-descriptoren, kwantitatieve gegevens in SPSS invoeren etc) staan het leren in de weg. Bij alle drie de bloggers lees ik dat. Nu kan ik schrijven dat dit er gewoon bij hoort, elke opleiding heeft voorwaarden en richtlijnen die jou als student niet aanstaan of niet passen bij hoe je leert. Echter dat is niet interessant, het gaat er om dat jullie in een flow raken van leren. Het gaat om begeistert worden van de literatuur die je leest, van de onderzoeken die zijn uitgevoerd en van inspirerende gastcollege's. Het gaat om kennis delen met collega's het enthousiasmeren van collega's maar ook van je gezin, je familie en vrienden. Als anderen jouw energie ervaren dan sterkt jou dat ook.
In Canon van het Leren van Ruijters & Simons (2012) gaat een hoofdstuk over flow. Het gedachtegoed van Mihaly Csikszentmihalyi heeft voor mij een inspirerend effect gehad. Ik heb er 1 1/2 jaar geleden dan ook een blog aan gewijd (Flow). Dit is wat ik jullie gun, flow!
Ik kan het niet laten jullie ook te vertellen waarom ik denk dat het lastig is een MLI te volgen. De opleidingen waar masters worden aangeboden hebben niet altijd zicht op de beginsituatie van de masterstudenten, ondanks een uitgebreide intake. Zo werd ik al vrij snel geconfronteerd met het op zoek moeten gaan naar een extern wetenschapper die mij in het toewerken naar het onderzoek kon begeleiden. Maar ik had totaal geen zicht op hoe het werkt in het 'land van onderzoek doen'. Ik heb een HAVO en HBO-V diploma en ben niet wetenschappelijk opgeleid. Ik was niet bekend met de wereld van doctorandussen, doctoren, lectoren, promovendi, hoogleraren en professoren. Het kostte mij moeite om vanuit een wetenschappelijke bril naar literatuur te kijken, in papers mijn beweringen te onderbouwen en een onderzoek op te starten. Ik was bang voor statistiek, SPSS en heb enorm geworsteld met de APA-style. Natuurlijk weten de opleiders van een MLI dit echter weten wil nog niet zeggen snappen.
Daarnaast heb ik mijn sociale leven 2 jaar in de kast gezet en zat ik bijna elke avond op de studeerkamer te werken. Mijn jongste zoon heeft de master vervloekt, gelukkig kon ik hem naar zijn vader doorverwijzen! Ik heb enorm gebaald toen het niet lukte om binnen de twee jaar af te studeren en weer een zomervakantie vol aan de bak te moeten. Ik heb het beoordelingssysteem van de MLI uit het raam willen gooien en heb mij overgeleverd gevoeld aan docenten die de Dublin-descriptoren net weer anders interpreteerden.
Maar steeds was daar die weer die flow, die drang om te willen leren om verder te komen, een actie die ik zelf in de hand had.
Vanochtend las ik een blog van Wilfred Rubens over de kracht van verbeelden (te-learning.nl) en ik dacht aan het paper dat ik voor het thema onderwijsleerpsychologie heb geschreven en waar imaginair leren (verbeelden) een belangrijk onderdeel was (studium oogstdag). Een klein voorbeeld van hoe de MLI nog steeds in mijn systeem zit en ik hoop dat de MLI ook in het systeem komt te zitten van Karin Winters en Judith van Hooijdonk.
